• معرفی کتاب :

ایالات متحده آمریکا به عنوان مهد شکل‌گیری اینترنت، کانون اصلی مدیریت و سیاست‌گذاری در مورد فضای سایبر از طریق اعمال نفوذ بر سازمان آیکان و کشوری که در حوزه فناوری اطلاعات بر مبنای گزارش مجمع جهانی اقتصاد در سال 2012 هشتمین کشور برتر جهان محسوب شده (Dutta and Bilbao-Osorio, 2012: 309)، در چند سال اخیر تلاش قابل ملاحظه‌ای برای استفاده از ابزار سایبر دیپلماسی به منظور پیشبرد اهداف سیاست خارجی خود به عمل آورده است. کاخ سفید به خصوص در مورد رقبا و دشمنان اصلی و جدی خود در نظام بین‌الملل به این ابزار متوسل شده که از جمله آن‌ها می‌توان به روسیه، چین و ایران اشاره کرد. جلوه‌هایی از کاربرد سایبر دیپلماسی آمریکا در قبال ایران عبارتند از: تأسیس سفارتخانه مجازی ایالات متحده در ایران[1]، تلاش برای اجرای طرح‌هایی مانند اینترنت چمدانی به منظور مقابله با فیلترینگ اینترنت در ایران، همکاری در طراحی نرم‌افزارهای مختلف فیلترشکن، فعالیت گسترده وزارت خارجه آمریکا از طریق راه‌اندازی وب‌سایت‌های فارسی‌زبان و حضور جدی در شبکه‌های اجتماعی پرطرفدار مانند فيس‌بوک و غيره.

با توجه به این حجم از فعالیت که تسهیل پیشبرد اهداف سیاست خارجی آمریکا در قبال جمهوری اسلامی ایران را هدف قرار داده و با عنایت به تضاد منافع دو کشور در عرصه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی در سه دهه اخیر، بررسی ابزار سایبردیپلماسی آمریکا در قبال ایران از اهمیت انکارناپذیری برخوردار است. از آنجا که ابزار سایبردیپلماسی به طور عمده شهروندان و بازیگران غیردولتی فعال در فضاي مجازي را هدف قرار می‌دهد، مهم‌ترين دغدغه و هدف اين پژوهش سايبردیپلماسی آمریکا در قبال ايران در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما است.

• بخشی از کتاب :

پيشرفت فناوری و امکان‌پذير شدن تبادل اطلاعات و برقراری ارتباط از طريق اينترنت، تاثير خود را بر ديپلماسي عمومی نيز بر جاي گذاشت و منجر به شکل‌گيري شاخه‌ای مهم از دیپلماسی عمومی موسوم به سايبر ديپلماسي يا ديپلماسي ديجيتال گرديد. شايد مهم‌ترين جلوه ديپلماسي سايبری گسترش و انتشار اخبار و اطلاعات از طریق فناوری‌های نوین ارتباطاتي و رسانه‌های بر خط باشد که روابط بین دولت‌ها در عرصه منطقه‌ای، بین‌المللی و جهانی را که پیشتر توسط دیپلمات‌ها انجام می‌گرفت به روابطی چندجانبه تبدیل کرده است. نتيجه اين وضعيت آن است که بیشترین تلاش دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی هر کشور به برقراری روابط با ملت‌ها، آن هم از طریق رسانه‌ها و در فضای مجازی حاصل از به‌کارگیری آن‌هاست، به طوری که کارکنان رسانه‌ها و بازیگران غیردولتی بانفوذ به افشاگری می‌پردازند و با انگیزه جلب افکار عمومی در مسائل دخالت می‌کنند.